ตัวตึงกลุ่มแคร์ โพสต์ ทางเลือกมีไม่มาก แม้ต้องจับมือกับศัตรู

หลังจากพรรคเพื่อไทย ประกาศ จับขั้วใหม่ ตั้งรัฐบาล

(3 ส.ค.66) นายดวงฤทธิ์ บุนนาค สถาปนิกและนักออกแบบชื่อดัง ผู้ดำเนินรายการ แคร์ คิด เคลื่อน ไทย โพสต์ข้อความผ่านเฟซบุ๊กว่า บางครั้งทางที่ถูกขีดให้เดิน มันก็ไม่ได้เต็มไปด้วยทางเลือกมากนัก

“เราตั้งใจเดินจับมือไปกับคนหนุ่มสาว การเดินไปกับคนแก่ไม่ใช่สิ่งที่เราอยากเลือกเมื่อต้องเดินทางไกล แต่บางครั้งทั้งคนแก่และคนหนุ่มสาว ก็ไม่ได้ทิ้งไว้ซึ่งทางเลือกให้เรามากนัก”

เราเดินทางมาไกลแล้ว และตลอดการเดินทางนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ผู้คนต้องบาดเจ็บ ล้มตาย พิการ และพลัดพรากจากคนที่รัก บ้านที่อยู่ มันเป็นความเจ็บปวดของทุกคน เราและผู้คน และเป็นสาเหตุเดียวที่เรายังคงต้องเดินต่อไป ท่ามกลางความขัดแย้ง ความไม่เห็นด้วย เสียงด่าทออย่างกราดเกรี้ยว ความเข้มแข็งไม่ใช่การยอมจำนน แต่คือความเข้มแข็งที่ต้องเดินต่อไป เพื่อผู้คนที่เรารัก เพื่ออนาคตที่ดี เพื่อความหวังของผู้คน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม หรือต้องจับมือเดินไปกับศัตรูอันซ่อนเร้น

มิตรที่แท้ ย่อมต้องไม่ทรยศหักหลังกัน หากแต่ความจริงคือเราต่างหากที่ถูกหักหลัง ตบหน้า หลอกลวงซ้ำแล้วซ้ำเล่ามาตั้งแต่วันแรกที่ออกเดินทาง ความเจ็บปวดไม่ได้ถูกกลบเกลื่อนด้วยความไร้เดียงสา แต่ถูกกล้ำกลืนด้วยประสบการณ์ เพราะเราเดินทางมาไกล เพื่อจุดหมายที่ต้องไป เพื่อผู้คน เราต้องยอมเอามีดนั้นมากรีดตนเองให้เลือดไหลนอง และเท้าก็ต้องเดินต่อไป

วันนี้ มีดนั้นหันไปปักอกมิคนที่เรียกว่ามิตร เรียกว่าคนเดินทางมาด้วยกัน เจ็บปวดทรมานจนเกินกว่าจะลากกันไปไหว เราต้องแบกกันไปจนกว่าเขาจะสิ้นลมและล้มลงตายไปด้วยกัน หรือเราจะทิ้งเขาไว้ในจุดที่เขาจะหมดลมอย่างสงบ และออกเดินทางต่อไป กับมิตรและศัตรูเก่า เพียงเพื่อไปถึงจุดหมายให้สำเร็จ เพื่อผู้คนที่ใหญ่กว่าตัวเรา เป็นเส้นทางที่ถูกขีดให้เดิน ที่ไม่ได้มีทางเลือกมากนัก

มันไม่ใช่การเดินทางของวีรบุรุษ มันไม่ใช่การเดินทางที่มีเกียรติ แต่เป็นการเดินทางของนักเดินทาง ที่เดินทางมาอย่างยาวนานกับหัวใจที่อ่อนล้าและวิญญาณของนักสู้ที่ไม่ยอมแพ้ เพื่อความหวังอันริบหรี่ของผู้คน ไม่ใช่เพื่อเส้นทางที่เราเดินผ่านมา แต่เพื่อเส้นทางที่อยู่ข้างหน้าของเรา

จากนี้ไปคือความเจ็บปวดที่แท้จริง ความยากลำบากที่แท้จริง เสียงโห่ก่นด่าที่แท้จริง ความสงสัย ความไม่ไว้วางใจ แต่เมื่อวันหนึ่งความจริงกำเนิดขึ้นจากแผ่นดิน เงาแห่งภัยซ่อนเร้นจางหายไป ผู้คนจะเห็นทางเดินนี้ร่วมกัน และเป็นพลังให้การเดินทางอันยาวนี้ไปด้วยกันอีกครั้ง เพื่อที่เราจะได้รีบกลับมาพามิตรทุกคนที่เราทิ้งไว้กลางทาง และพาไปสู่จุดหมายนั้นร่วมกัน

จากนี้ไปคือความเจ็บปวดที่แท้จริงที่ต้องการความไว้ใจอันริบหรี่ แต่เป็นทางเดียวที่ต้องเลือกเดิน และมันไม่มีเส้นทางอื่นสำหรับนักเดินทางอาชีพ เราจะพิสูจน์ตัวเองเมื่อเราเดินถึงจุดหมายว่าเราเป็นโจรหรือราชันย์ของผู้คน นี่ไม่ใช่จุดจบ แต่มันคือจุดเริ่มต้นของปลายทางสุดท้ายของการเดินทางที่ยาวนาน และเรายังต้องเดินไปด้วยกัน เช่นเดียวกับที่เราเดินมาตลอด และจงเดินต่อไปด้วยความเชื่อมั่นที่ไม่เคยจางหายไป